Poczet Dyrektorów Instytutu Nauk Prawnych PAN

Prof. dr Jan Wasilkowski (1898–1977)

Prawnik, polityk, profesor Uniwersytetu Warszawskiego, członek PZPR, prezes Sądu Najwyższego, poseł na Sejm PRL III, IV, i V kadencji. Studia prawnicze rozpoczął w Wiedniu w 1918 r., a następnie kontynuował je na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie w latach 1918–1922. W czasie studiów brał udział w wojnie polsko–bolszewickiej jako podporucznik artylerii. W 1923 r. uzyskał tytuł doktora. Od 1937 r. profesor nadzwyczajny, od 1947 r. profesor zwyczajny. W latach 1947–1956 kierował Katedrą Prawa Cywilnego na UW. Dyrektor Instytutu Nauk Prawnych w latach 1953–1956. Przewodniczył pracom Komisji Kodyfikacyjnej przy Ministrze Sprawiedliwości w latach 1956–1968. Był współtwórcą projektu Kodeksu cywilnego, uchwalonego w 1964 r.

Prof. dr Stanisław Śliwiński (1887–1959)

Prawnik, sędzia Sądu Najwyższego, specjalista w dziedzinie prawa karnego, procesowego oraz materialnego. Studia ukończył na Uniwersytecie Lwowskim, a w 1910 r. uzyskał tytuł doktora. Na początku lat 20. był konsultantem prawnym Ministerstwa Sprawiedliwości. Od 1925 roku był członkiem Komisji Kodyfikacyjnej. Był jednym z autorów projektu kodeksu postępowania karnego z 1928 r., a także kodeksu karnego z 1932 r. W czasie okupacji wykładał na tajnych kompletach Uniwersytetu Warszawskiego prawo karne materialne i procesowe. Od 1939 r. profesor zwyczajny. Członek Komitetu Redakcyjnego „Gazety Sądowej Warszawskiej” oraz współzałożyciel czasopisma „Orzecznictwo Sądów Polskich”. Od 1956 r. wiceprzewodniczący Komisji Kodyfikacyjnej. Dyrektor Instytutu Nauk Prawnych od stycznia do września 1957 roku.

Prof. dr Cezary Berezowski (1898–1970)

Prawnik, profesor UW, członek kolegium redakcyjnego czasopisma „Państwo i Prawo”, specjalista w zakresie prawa międzynarodowego publicznego, m.in. w zakresie prawa lotniczego. W latach 1920–1924 student Uniwersytetu Warszawskiego. W 1925 r. uzyskał tytuł doktora prawa. Od 1937 r. profesor nadzwyczajny, a od 1946 r. profesor zwyczajny. W czasie okupacji uczestniczył w tajnym nauczaniu jako wykładowca prawa międzynarodowego publicznego i prawa państwowego. Był związany również z Katolickim Uniwersytetem Lubelskim, pracując jako wykładowca na uczelni w latach 1944–1946. Dyrektor Instytutu Nauk Prawnych w latach 1957–1961, członek Zespołu Prawa Międzynarodowego Publicznego i Prywatnego INP PAN.

Prof. dr Manfred Lachs (1914–1993)

Prawnik, sędzia, dyplomata i przewodniczący Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości w Hadze. W latach 1934–1936 student prawa na Uniwersytecie Jagiellońskim, w 1937 r. uzyskał stopień doktora. Studiował także w Wielkiej Brytanii w London School of Economics, tam też nzalazł sie na emigracji wojennej. Był współpracownikiem Rządu Rzeczypospolitej Polskiej na uchodźstwie w Londynie; w latach 1946–1947 radcą prawnym delegacji polskiej na Konferencję Pokojową w Paryżu; członkiem polskiej delegacji na Zgromadzeniu Ogólnym ONZ oraz sędzią Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości (1967–1993). Był także przewodniczącym specjalnej komisji do spraw pokojowego wykorzystania energii jądrowej. W latach 1961–1967 był Dyrektorem Instytutu Nauk Prawnych. W 1975 r. otrzymał nagrodę ONZ dla „Wyróżniającego się w świecie prawnika”.

Prof. dr Adam Łopatka (1928–2003)

Prawnik, specjalista w zakresie teorii państwa i prawa oraz prawach człowieka, funkcjonariusz państwowy PRL, prezes Sądu Najwyższego. Absolwent Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. W latach 1982–1987 szef Urzędu do Spraw Wyznań, dyrektor Instytutu w okresie 1969–1987. W latach 1976–1985 poseł na Sejm VII i VIII kadencji. Członek PZPR, współautor Międzynarodowej Konwencji Praw Dziecka.

Prof. dr hab. Janusz Łętowski (1939–1999)

Prawnik, sędzia Sądu Najwyższego, krytyk muzyczny oraz autor tekstów o tematyce muzycznej. W 1962 r. ukończył studia prawnicze na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie uzyskał również tytuł doktora. W 1981 r. otrzymał tytuł profesora. Specjalizował się w zagadnieniach z zakresu prawa administracyjnego. Był wieloletnim pracownikiem Instytutu Nauk Prawnych oraz dyrektorem Instytutu w latach 1987–1990. Po 1989 r. został sędzią w Izbie Administracyjnej Sądu Najwyższego.

Prof. dr hab. Andrzej Wasilkowski (1932–2020)

Prawnik, nauczyciel akademicki, specjalista z zakresu prawa europejskiego i prawa międzynarodowego publicznego. Wniósł także wkład w tworzenie prawa kosmicznego. Absolwent Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego. W 1963 r. uzyskał tytuł doktora, w 1969 r. zdobył habilitację, a w 1975 r. uzyskał tytuł profesora. Dyrektor Instytutu w latach 1991–1996. Był członkiem Doradczego Kolegium Prawniczego przy Ministerstwie Spraw Zagranicznych.

Prof. dr hab. Andrzej Szajkowski (ur. 1938– )

Prawnik, specjalista z zakresu prawa cywilnego, handlowego i własności przemysłowej. W 1967 r. ukończył studia na Uniwersytecie Warszawskim. W 1974 r. obronił doktorat, a w 1983 r. otrzymał stopień doktora habilitowanego na podstawie pracy „Wynalazki wspólne. Aspekty prawne”. W 1992 r. otrzymał tytuł profesora nauk prawnych. Był współtwórcą Kodeksu spółek handlowych oraz autorem licznych publikacji z zakresu prawa handlowego. W Instytucie Nauk Prawnych kierował Zespołem Prawa Prywatnego, a następnie Zespołem Polskiego i Europejskiego Prawa Prywatnego. Funkcję dyrektora Instytutu pełnił w latach 1997–1999.

Prof. dr hab. Maria Kruk-Jarosz (ur. 1939– )

Prawniczka, specjalistka w zakresie prawa konstytucyjnego. W 1966 r. ukończyła prawo na Uniwersytecie Warszawskim, a w 1974 r. uzyskała stopień doktora, natomiast w 1989 r. tytuł naukowy doktora habilitowanego na podstawie pracy „Federalizm socjalistyczny. Zasady Konstytucyjne”. W latach 1993–1999 była kierownikiem Zespołu Prawa Publicznego i Badań Europejskich, a następnie dyrektorem Instytutu w latach 2000–2003. Była pierwszą kobietą na tym stanowisku. Od 1998 r. wykładowczyni na Wydziale Prawa i Administracji Uczelni Łazarskiego. W 1999 r. uzyskała tytuł profesora. Specjalizuje się w w prawie konstytucyjnym, zwłaszcza problematyce władzy wykonawczej i sądownictwa konstytucyjnego.

Prof. dr hab. Władysław Czapliński (ur. 1954– )

Prawnik, specjalista w zakresie prawa międzynarodowego publicznego oraz prawa Unii Europejskiej. W latach 1999–2005 był członkiem Rady Legislacyjnej przy Prezesie Rady Ministrów. Był przewodniczącym Komitetu Doradczego Prawa Europejskiego przy Ministrze Sprawiedliwości, oraz członkiem Doradczego Komitetu Prawnego przy Ministrze Spraw Zagranicznych. Sprawozdawca Komitetu International Law Association (ILA) do spraw sukcesji państw w latach 1998-2008, od 2009 r. – przewodniczący Komitetu ILA do spraw uznania/nieuznania. Dyrektor Instytutu w latach 2004–2016, Redaktor naczelny „Polish Yearbook of International Law”. Wykładowca Uniwersytetu Warszawskiego. Wykładał gościnnie na uniwersytetach w Paryżu, Nicei oraz Frankfurcie nad Odrą.

Prof. dr hab. Celina Nowak (ur. 1974– )

Prawnik, absolwentka Uniwersytetu Warszawskiego oraz oraz studiów podyplomowych na Université de Paris I – Panthéon – Sorbonne. Specjalizuje się m.in. w problematyce korupcji, compliance oraz minimalizacji ryzyka odpowiedzialności związanej z prowadzoną działalnością gospodarczą. W 2007 r. uzyskała stopień doktora, w 2015 r. stopień doktora habilitowanego na podstawie pracy „Wpływ procesów globalizacyjnych na polskie prawo karne”, a w 2016 r. tytuł profesora nadzwyczajnego INP PAN. Występuje jako prelegent na konferencjach krajowych i międzynarodowych, współpracowała jako ekspert z agencjami rządowymi zajmującymi się zwalczaniem przestępczości. Dyrektor Instytutu od 1.03.2016 r.